سهم حال خوب مردم و جامعه دلیجان از بودجه ها چقدر است؟

سهم حال خوب مردم و جامعه دلیجان از بودجه ها چقدر است؟

(مطالبه شفافیت در بودجه ها و منابع مالی عمومی دولتی و عمومی در شهرستان)

به قلم: سید سعید جلالی

برخی افراد اعتقاد دارند که بدون منابع مالی و بدون پول هم میشود کار فرهنگی و اجتماعی کرد تا حد کمی هم حرفشان درست است ولی واقعیت این است که برای فعالیت هایی که تاثیر گذاری واقعی بخواهند داشته باشند چاره ای جز هزینه کردن مناسب و خرج کردن خوب نیست.
برای هزینه کردن هم باید منابع مالی تامین کرد بدون تامین منابع مالی کافی جز یک مشت شعار و تخیل نتیجه ای نخواهیم گرفت، پول که نباشد کارهای بزرگ و نتایج درخشان زیادی اتفاق نمی افتد.
توقع خیلی مضحکی است که فکر کنیم وقتی منابع و بودجه های ما به سمت فرهنگ و کارهای اجتماعی نمی رود، خروجی باید چیز خارق العاده ای از کار دربیاید .
در حرکت بزرگ کارآفرینی و تولید صنعتی ۳ دهه گذشته در دلیجان که حاصلش کسب رتبه یکی از کمترین نرخ های بیکاری و بیشترین آمار اشتغال در کشور و استان بوده غیرت دلیجانی ها و تلاش و بیخوابی و ریسک پذیری خارق العاده قوم راجی خیلی موثر بوده و نقش اول را داشته اما بدون تامین و هزینه دهها هزار میلیارد تومانی برای سرمایه گذاری و تامین زیر ساخت ها هرگز به این قله بلند اقتصادی نمی رسیدیم پس چرا انتظار داریم بدون تامین مالی در حوزه فرهنگ و کارهای اجتماعی به جایی برسیم .
دولت های مختلف آمده اند و رفته اند،
شوراهای شهر و شهرداران و فرمانداران و مسولین مختلف آمده اند و رفته اند اما شهر دلیجان هنوز یک کتابخانه عمومی دارد هنوز کانون پرورش فکری کودکان مستقل ندارد. هنوز هم جمعیت محروم و مستضعف شهرک های امام علی و امام رضا و قدس و مسکن اقدام ملی یک مکان فرهنگی ندارند.
هنوز تیرآهن های ساختمان نیمه تمام فرهنگسرایش بعد ۱۶ سال زیر برف و باران و آفتاب رها شده است.
چرا هنوز فکر می کنیم آبگوشت صنعت و تولید و اقتصاد گوشت می خواهد و آبگوشت فرهنگ و هنر با سلام و صلوات پخته می شود؟!
اگر واقعا اعتقاد به کار فرهنگی و اجتماعی وجود دارد و دلمان برای نسل جوان و خطراتی که در کمین آنها نشسته می سوزد برای یک بار هم شده باید سرکیسه را برای فرهنگ شل کنیم با چند تا نمایشگاه و شب شعر و نمایش و برنامه مناسبتی از نقطه ای که روی آن ایستادیم جلوتر نمی رویم.
مسولین محترم باید سهم حوزه اجتماعی وفرهنگی را از اعتبارات دولتی و اعتبارات شهرداری ها،شفاف به مردم اعلام کنند.
باید معلوم بشود از صدها میلیارد تومان پول که در اختیار دارند چند درصد سهم حوزه فرهنگی و تربیتی می شود و چند درصدش به جوانان مظلوم می رسد.
نه در سال های گذشته و نه امروز هنوز عزیزان شورا و شهرداران سابق و فعلی شفاف اعلام نکرده اند از صدها و هزاران میلیارد تومان پولی که در اختیار دارند و خواهند داشت چقدر می خواهند به فرهنگ دلیجان اختصاص بدهند.
کاش شفاف اعلام می شد و از صاحبنظران و علاقمندان و دلسوز آن شهر نظر خواسته می شد.
آیا باور کردنی است که در ده سال آینده بیش از سه هزار میلیارد تومان منابع مالی در اختیار اعضای شورا ها و شهردارهای دلیجان است!؟
و جالب اینکه هیچ هم اندیشی خاصی تابحال با مردم و صاحب نظران و جوانان برای هزینه کردن این پول و سهم بخش فرهنگ و گرفتاری های اجتماعی مردم نبوده است.
باور کردنی است که با روند مرسوم حتی یک صدم از این منابع به فرهنگ مردم دلیجان اختصاص پیدا نمی کند!؟ و بعد چه انتظاری داریم معجزه شود؟!
نه؛ نمی شود…
زهی خیال باطل. و افسوس برخی افراد ساده اندیش و کم اطلاع فکر می کنند اگر راننده دوچرخه عوض شود، دوچرخه تبدیل به قطار می شود!
درد و مشکل این است که چون تفکر جامع سیستمی و سیستم نگر وجود ندارد و همه مسایل با هم دیده نمی شود، کار شاخصی نمی شود کرد و دلیل نارضایتی مردم هم همین نکته مهم است که رضایت عمومی وقتی حاصل می شود که همه حوزه های زندگی با هم دیده شود، نه اینکه فقط یک بخش اقتصادی، بزرگ شود و ده بخش دیگر فراموش شود.
نسل جوان نیاز به شادی و امید به آینده دارد اگر خیابان امامش هم تعریض شود ولی دل او خوش نباشد چه فایده؟؟
تمام بدبختی و گرفتاری ما این است که زورمان نرسید این را به عزیزان بقبولانیم
«آدم هایی که در خیابان راه می روند از خود خیابان مهم ترند»
(شهروندان از شهر مهم ترند)
غصه و غم مردم و نسل جوان از زباله ای که جایی جمع می شود بدتر و خطرناک تراست.
چرا شهرداری رفتگر برای جاروکردن گرد و غبار از کف خیابان استخدام می‌کند ولی هنرمندی که می تواند گرد و غبار غم و ناامیدی را از چهره مردم پاک کند نه؟؟
چرا سهم حال خوب مردم از هزاران میلیارد تومان سرمایه ها و هزینه های شهرستان تا به این حد هیچ است؟
تا رفتار و نگرش خودمان را برای اصلاح روال و رویه های غلط عوض نکنیم، هیچ تغییری به جایی نمی‌رسد.